Verkfallsvopninu er ekki beitt nema í nauðvörn.

Ég þekki nokkra aðila sem eru í BHM. Þetta eru kallar á svipuðum aldri og ég, að verða sextugir og margfaldir afar. Stærstu málin sem þeir eru að glíma við er það hvenær þeir eiga að minnka við sig húsnæðið. Selja einbýlishúsið og fara í góða blokkaríbúð. Það er ekki hægt að gera það alveg strax. Þó að krakkaskattarnir séu farnir að heiman, gengur búskapurinn hjá þeim misjafnlega og koma heim með reglulegu millibili, en það er bara eins og gengur, en þeir vilja vera til að og aðstoða börnin í blíðu og stríðu.

Þeir hafa flestir haldið sig við sömu konurnar, þó að einn og einn hafi tekið smá hliðarhopp þegar aldur og útlit leyfði. Ef þeir eru ekki búnir að missa hárið ennþá er það að mestu að verða grátt, nema hjá þeim sem lita það reglulega. Flestir hafa þeir náð því að verða helgaralkar nema þeir sem voru svo óheppnir að þurfa að fara í meðferð eða áttu konur sem létu þá ekki komast upp með þann ósóma að verða eins tengdafeður þeirra.

Þeir hafa unnið ábyrgðamikil störf hjá Ríkinu frá því þeir luku námi í viðskiptafræði, lögfræði og verkfræði hérna í kringum 1980-1985. Sumir fóru í framhaldsnám í virta skóla í Danmörku, en þeir eru löngu búnir að greiða námslánin. Þó að þeir hafi ekki allir náð að verða deildarstjórar bera þeir allir titla, fulltrúar, sérfræðingar og eitthvað í þá áttina.

Afkoman hjá þeim virðist vera ágæt, a.m.k hefur hún nægt flestum til að eignast nánast skuldlaust hús og svo er það einkenni á þeim að þeir eiga LandCruser eða sambærilegan jeppa sem er nánast skylda, en þó eru þeir að verða svolítið gamlir. Fáir hafa endurnýjað jeppann eftir árið 2008. Það sem er merkilegt er að þeir sem fóru í meðferð hafa það sýnu verr en hinir. Þeir virðast ekki hafa farið í meðferð fyrr en bæði konan og fjárhagurinn neyddi þá til þess.

Annað sem einkennir þessa vini mína er að þeir eiga flestir sumarbústað í Grímsnesinu, sem með tímanum hefur breyst í heilsársbústað. Þeir hafa lagt helgarvinnu sína í að gera bústaðinn fallegan og eins hafa þeir verið duglegir að rækta upp skóg í kringum bústaðinn. Að jafnaði hafa þessir vinir mínir meiri áhuga á að vera í bústaðnum en konurnar, því það er svo gott að vera í náttúrulegu umhverfi. En það er auk þess merkilegt hvað margar af eiginkonum þeirra eru grunnskólakennarar, nema verkfræðingarnir sem gjarnan eiga konur sem eru hjúkkur og það er eðlileg skýring á því.

Undanfarið hef ég heyrt þá kvarta yfir laununum. Ég hef spurt þá að því hvort að einn milla sé ekki alveg nóg greiðsla fyrir þessi mikilvægu störf. Svarið er einfalt. Það er ekkert hægt að miða við heildarlaun, það verður að miða við grunnlaunin. Það er alveg augljóst að menntun er ekki metin til launa. Það er ekkert tillit tekið til námslána og sttyttri starfsævi og svo framvegis. Það verður að laga grunnlaunin. Aðrar greiðslur eru yfirvinnugreiðslur, álagsgreiðsur, bifreiðastyrkir og ferðastyrkir og það er ósanngjarnt að ég sé að telja það með laununum þeirra.

Þeir vita ekki það sem ég veit. Til að sinna þeim störfum sem þeir sinna þarf ekki þá langskólamenntun sem þeir hafa. Það er bara leið ríkisins til að velja fólk, það eru alltaf setta upp kröfur um einhverja háskólamenntun. Í sumum tilvikum er æskilegt að þeir séu ágætir í ensku svo að þeir verði sér ekki til skammar á öllum þeim ráðstefnum sem þeir sækja og kunni að Googla.

En nú eru sumir félagar mínir komnir í verkfall og aðrir á leiðinni. Það er kominn tími til að menntun sé metin til launa. Til að safna kröftum áður en verkfallið hefst fyrir alvöru er ágætt að fara í sumarbústaðinn um helgina á Crusernum og taka nokkar kippur af bjór og rauðvín með.

Verkfallsvopninu er ekki beitt nema í nauðvörn.