Kaffistofubikarinn í körfubolta og Helgi Þorvaldsson.

Í grein í DV er  Baldur nokkur Guðmundsson að lýsa íþróttaiðkun á Kópaskeri og hverning frumstæðar aðstæður voru  notaðar til að stunda íþróttir og skemmta  sér. Það var  kaffistofan hjá Fjallalambi  sem var keppnisvöllur hans og félaga.  Hann nefnir til sögunar Fríðu í Grund  og Sæmund hinum ógnarstranga. Fríða tók upp á því að kenna börnunum körfubolta eftir að hafa lesið sér til um hann.  

Einu sinni tók ég þátt í íþróttastarfi með börnum og unglingum. Eitt af því eftirminnlegasta var einmitt hverning þrír smábæjir á landinu sendu álvallt sterk lið til keppni. Ekki aðeins það heldur bæði í drengja- og stúlknaflokki.   

Einn hóparinn var frá Þórshöfn og nágreni en það er einmitt sá hópur sem Baldur er að segja frá, en auðvitað voru þetta unglingar sem koma frá norðausturlandi undir forustu Fríðu á Grund og Sæmundar hins grimma.   

Annar hópurinn var frá Hvammstanga en því starfi stjórnuða tveir frábærir náungar, Óskar og annar sem ég man ekki hvað heitir.   

Þriðji hópurinn kom frá Patreksfirði. Á sama hátt og með hina hópana voru áberandi einstaklingar sem drógu þetta starf áfram. En í augnablikinu man ég ekki nein nöfn.   

 

Í fyllingu tímans munu allir þeir unglingar sem nutu þess að stunda íþróttir og taka þátt í keppnum minnast þess að stundum stuðluðu  einstaklingar að því að unglingunum var mögulegt að fá að taka þátt í íþróttum og stundum voru það þessir sömu einstaklingar sem greiddu jafnvel stóran hluta af tilfallandi kostnaði úr eigin vasa. Þessir einstaklingar eru í mínum huga hvunndagshetjur.   

  

Þegar ég var barn og unglingur, gekk  ég að því sem vísu að fá að mæta á æfingar hjá Knattspyrnufélaginu Þrótti. Ég man ekki eftir því að hafa nokkurn tímann þurft að greiða æfingagjöld. En þegar við fengum afnot að íþróttahúsi þá greiddum við aðstöðugjald sem var ca einn strætómiði.   Sá sem leiddi þetta starf var í mínum huga fullorðinn maður, en hann heitir Helgi Þorvaldsson og huvnndagshetja númer eitt í mínu huga. En á þessum tíma var hann rétt liðlega tvítugur. Hann sá drengjum í Voga- og Sunda- og fleiri hverfum um að komast á botlaæfingar.   

Á haustin kom tilkynning frá Helga. “Næsta æfinging er handboltaæfing og hún verður í Álftamýrarskóla kl. 21:30 á miðvikudaginn.” Auðvitað mættum við á æfingu í Álftamýrarskóla, einn lagði af stað og heimsótti þann næsta og svo koll af kolli og þegar við gengum Engjaveg í Laugardalnum vorum við kanski 15 til 20. Síðan fórum við í gegnum Múlann og síðan eftri ca 45 mín vorum við mættir í Álftamýrarskóla. Veður hafði engin áhrif á æfingasókn.   

Síðar fengum við afnot að nýjum og stórglæsilegum íþróttasal við Vogaskóla. Salurinn var svo risastór að honum var skippt í tvennt. 50 strákar í öðrum salnum og 50 í hinum. Í mínum huga var þetta álíka bylting og þegar ég gekk inn á knattspyrnuvöllinn í Egilshöll 35 árum síðar.   

Á vorin kom tilkynning frá Helga “Næsta æfing er fótboltaæfing á nýja Þróttaravellinum við Sæviðarsund á miðvikudaginn kl. 18:00”. Auðvitað mættum við allir á næstu fótboltaæfingu, en nú þurfti ég einungis að hlaupa í eina mínútu til að mæta á æfingu ásamt 100 öðrum drengjum.   

Helgi og Haukur bróðir hans og auðvitað öll fjölskyldan ásamt fleiri einstaklingum, Guðmundur í Landsbankanum eða Seðlabankanun, Óli Ólsen og Eysteinn  dómarar,  og fleiri einstaklingar byggðu völlinn frá grunni í sjálfboðavinnu. Stolt okkar var félagsheimilið sem var glæsihöll sem hafði verið  flutt á staðinn og var félagsheimili okkar í mörg ár. Auðvitað á nútímamælikvarða heilsuspillandi gróðrarstíja sveppa og annars óþverra. En enginn veiktist svo ég viti til.   

Að endingu má geta þess að á hverjum einasta fimmtudegi kl 20:00 á veturna boðaði Helgi okkur á kvöldvökur þar sem við annaðhvort tefldum eða spiluðum á spil og síðan endaði kvöldvakan á þvi að Helgi sýndi okkrur bíómyndir. Andrés Önd eða einhver meistaraverk með Shirley Temple. Þetta var svo skemmtilegt að stundum fórum við heim rauðeygðir eftir að hafa grátið úr hlátri.   

Án þess að vita það þá held ég að Helgi hafi ekki fengið greidda krónu í laun fyrir að hafa sinnt þessu starfi í tvo áratugi. Það er svo margt fleira sem ég tilgreint ekki  um þennan öðling en nú er komið nóg. Jú hann fór með okkur til Danmerkur í ógleymanlega ævintýraferð.   

  

Það er til stórfenglegt fólk sem þykir vænt um okkur.