Keppni í fátækrahjálp.

Í öllum samfélögum eru til hópur af fólki sem hvorki nær að fæða sig né klæða án aðstoðar. Það er alveg sama hverning samfélagið er, ríkt eða fátækt , þessi  hópur verður alltaf til. Eftir því sem velmegun í samfélagi eykst verður sterkari krafa til að hjálpa þeim sem minna meiga sín. Ég er sannfærður um að það sé einlægur vilji allra að koma þeim til aðstoðar sem lítið eða ekkert hafa á milli handanna.

 

Hjálparstarfið skiptist aðalleg í tvo hluta. Í fyrsta lagi eru það öryrkjar og aðrir sem ekki geta séð  sér farborða nema á takmarkaðan hátt og svo hinir sem á einhvern hátt hafa orðið utangarðs, áfengissjúklingar og einnig andlega sjúkir einstaklingar sem við köllum gjarnan utangarðsfólk eða útigangsfólk.

 

Kristileg samtök eins og Hjálpræðisherinn og Hvítasunnusöfnuðurinnhafa hafa hjálpað útigangsfólkinu. Starf þessara samtaka hefur farið fram í kyrrþei, enda knúið áfram af kærleika þeirra sem þvi sinna.

 

Hið opinbera hefur séð um að aðstoða öryrkja  og  aðra sem hafa þurft á aðstoð að halda.  Þessi hópur virðist aldrei hafa það nógu gott þrátt fyrir að samfélagið leggi fúlgur fjár þeim til aðstoðar og finnst sumum jafnvel nóg um.  Ég er enginn sérfræðingur um málefni öryrkja en ég er nokkuð viss um að vandamálið felst í þeirri einföldu staðreynd að öryrkjar eru of margir miðað við það fjármagn sem samfélagið er tilbúið til að veita þeim til aðstoðar, sem leiðir til þess að hver og einn fær ekki næga aðstoð.  Þetta er nú ekki flókið. 

 

Nú virðist virðist vera hópur af fólki sem þarfnast aðstoðar sem hvorki er utangarðsfólk né öryrkjar. Hjálparsamtök útdeila mat til þessa fólk ásamt því að útvegna þeim ýmsa þjónustu eins og hárgreiðslu.  Nú er hafin keppni þar sem lengd á biðröðum  ölmusuþega eru tíundaðar í fjölmiðlum. Eftir því sem biðraðirnar eru lengri verður umræðan hástemmdari.  Auðvitað er það hræðilegt að sú staða sé komin upp í okkar samfélagi að það þurfi að útdeila matargjöfum.  Það er svo margt skrítið sem gerist.  Síðastliðið sumar var hjálparviljinn svo mikill að það myndaðist offramboð. Ýmsir aðilar buðu fram aðstoð sem ekki reyndist þörf fyrir, þrátt fyrir að hjáparfólkið auglýsti í fjölmiðlum gjafmildi sína og fórnarlund.

 

Það er göfugt að vilja aðstoða fólk í neyð. En mér finnst það ekki rétta leiðið að hóa fólki á einhvern stað til að standa í biðröð eftir að fá úthlutað nauðþurftum. Aðeins of mikil sýndarmennska yfir því.

 

Hafa sveitarfélögin ekki einhverjar formlegar leiðir til að aðstoða fólk sem er í neyð?

Athugasemdir

[Eyjólfur G Svavarsson, 6.11.2010 kl. 15:01]

Það er augljost að þú hefur úr nógu að moða Þorbjörn. Það er allt of mikið um það að þeyr sem hafa nóg, er skítsama um aðra. Ég vona að þú sért ekki í þeim hópi!!